Second Chance

25 juli

Vandaag weer een druk excursie programma. We hebben allerlei projecten bezocht waar Jean Pierre de leiding over heeft.

Eerst hebben we een bezoek gebracht aan de Nyamangana Parochie in Ruhango, wat ongeveer een half uur rijden hiervandaan is. We bezochten de kerk die na een aardbeving beschadigd is en niet meer hersteld kan worden. Ze zijn daar nu bezig met de voorbereidingen voor de bouw van een nieuwe kerk. Financiering is een probleem, niet alleen voor de kerk maar ook voor de bouw van een gezondheidscentrum dat een tijdje geleden stop is gezet vanweg ontbrekende financiering.

Jean Pierre is in Ruhango geboren, heeft daar op school gezeten en is daar een tijdlang pastor geweest. Hij dus allemaal bekenden tegen. De school daar heeft normaal gesproken 2000 leerlingen, maar ze hebben nu vakantie en daarom was het erg rustig, totdat we met de jongleerballetjes op de proppen kwamen en Judith en Dagmar een korte demonstratie gaven. Onderweg kwamen we allemaal kinderen tegen met het rapport in de hand. Ze hebben nu dus twee weken vakantie. De grote vakantie hebben ze in november-december. Leerkrachten worden bijgeschoold tijdens de vakantie. Hoezo vakantie!

Vervolgens bezochten we een project waar mensen die op de een of andere manier buitengesloten zijn omdat ze bijvoorbeeld alleenstaande moeder zijn, HIV besmet een tweede kans krijgen. Vandaar de naam second chance. Ze leren er bijvoorbeeld naaien met een oude singer trap naaimachine of breien met een breimachine. Verder kunnen ze computerlessen krijgen. Voor de meesten is het eerste keer dat ze in aanraking komen met een computer. Een ander belangrijk onderdeel is het councellen van mensen die problemen hebben. Met daarvoor getrainde social workers wordt gekeken naar oplossingen. De problematiek is heel verschillend.

De lunch in her restaurant was prima, een soort van lopend buffet met zoete aardappels,cassave, pasta en rundvlees. Jean Pierre had konijnen spare ribs besteld en wij mochten uiteraard proeven. De meningen verschilden maar ik vond het mjammie.

Na de lunch hebben we een bezoekje gebracht aan de tante van Jean Pierre die een soort van tweede moeder voor hem is.We hebben de veestapel bekeken en een biogas installatie die ze aan het bouwen zijn. De installatie wordt direct aangesloten op het kookfornuis. Zondag krijgen we een installatie te zien die in werking is.

Ter afsluiting nog een bezoek aan een parochie in Butansinda, waar de armsten van de armsten ondersteuning krijgen via de kerk. Wij moesten pontificaal voor in de kerk zitten op stoelen met tegenover ons de kerkleden. Je voelt je wel een beetje opgelaten moet ik zeggen. In dit project worden mensen gestimuleerd om samen te werken bijvoorbeeld bij de oogst of bij het bouwen van een huis. Verder leggen ze elke maand een heel klein bedrag (8 eurocent) apart wat dan in een pot gaat waaruit mensen om de beurt een konijn, kip of geit kunnen financieren. En zo de veestapel -en inkomsten- verder kunnen vergroten. Ze werken met microcrediet waar de kerk dan garant voor staat. We kregen veel vragen van hun kant over de problematiek in Nederland. De problematiek is uiteraard in Nederland van een heel andere orde en nivo dan hier in Rwanda. Maar in essentie hanteren wij dezelfde oplossingsstrategie namelijk leren hoe je zelf met die problemen kunt dealen. En met elkaar samenwerken en elkaar ondersteunen waar nodig. Is dat niet Mienskip? Ik mocht afsluiten met een gebed. Ik heb het maar in het Nederlands gedaan omdat het voor mij niet een alledaagse bezigheid is. Ik had het gevoel dat het voor hen wel veel betekent en ben daarom ook deze uitdaging aangegaan.

Het is elke dag indrukken, indrukken en nog eens indrukken. Wat een belevenissen in een paar dagen tijd. We slapen de klok rond en er wordt heel erg goed voor ons gezorgd.

En wat het weer betreft: wy moatte moarn mar wer efkes yn it waar sjen.

Oant sjen!

Bodes