Dagbesteding in Ecole Misericordia

8 augustus

Deze ochtend hebben Trude en ik een stukje dagbesteding verzorgd voor de kinderen van de Ecole Miserecordia in Muhanga. Dit is het centrum waar we afgelopen maandag ook een bezoek aan hebben gebracht. Hier krijgen kinderen met uiteenlopende handicaps opvang en/of onderwijs. Zie ons verslag van afgelopen maandag. We hadden onze koffer met allerlei attributen meegenomen, waaronder een parachute kleed, jongleerballetjes, doekjes, ballonnen, bodylotion etc. Verder had Trude lege flesjes gevuld met rijst, steentjes, rietjes die een rammelend geluid maakten en van een papieren zak had ze een vogel gemaakt. Dit ook om te laten zien dat je met weinig middelen ook leuke speelgoedjes kunt maken. Verder hadden we onze Ipod met box meegenomen voor de broodnodige muzikale variatie.

Er waren zo'n 40 kinderen aanwezig, vooral kinderen met een ernstige meervoudige beperking. Maar ook een aantal dove kinderen. Ze zagen er voor hun doen verzorgd uit in hun blauwe schooluniformen. De kinderen gingen op een kleedje in het gras zitten of werden daar neergezet. Er waren ook een aantal geinterresseerde docenten aanwezig, waaronder Naphtal, de gymleraar van de school in Shyogwe. En natuurlijk Jean Pierre, onze steun en toeverlaat. Mijn taak was het assisteren van Trude en Jean Pierre heeft de foto 's gemaakt.

Het was een geweldige ervaring voor de kinderen, Ze deden heel goed mee en hadden erg veel plezier! Ze zijn dit soort activiteiten duidelijk niet gewend. Je kreeg heel gemakkelijk contact met hen. Prachtig om dit mee te maken. De foto 's en het filmpje (als dat lukt te downloaden) zeggen denk ik genoeg. En dan heeft Jean Pierre nog zo 'n 250 foto 's gemaakt.

Ook de docenten keken hun ogen uit. Sommigen geven ook les op deze school, anderen kwamen hier voor het eerst. Voor vrijwel iedereen was zo 'n persoonlijke lichaamgerichte aanpak nieuw. Ik denk trouwens dat dit ook voor de meeste leerkrachten en docenten in Nederland een hele nieuwe ervaring zou zijn.

Op zich was het prima dat de schoolgaande kinderen niet allemaal aanwezig waren want nu had je de ruimte om deze groep kinderen die veelal geen thuis hebben, altijd in het opvangcentrum zijn en dus heel weinig dagactiviteiten hebben extra aandacht te geven. Slotstuk was het nagellakken. Vooral de jongens waren hierin heel geinterresseerd.

De koffer met de spullen hebben we daar gelaten. Dan kunnen ze daar later ook nog gebruik van maken. Het was voor Trude de meest uitdagende les die ze ooit gegeven heeft met al die verschillende handicaps en onder deze omstandigheden. Eén meisje werd na afloop boos omdat ze de spullen weer moest inleveren. Ze had een jongleerballetje onder haar oksel verstopt en een doekje onder haar jurk. Uiteindelijk kreeg ze van Leoncie een doekje.

Na afloop werden we nog uitgenodigd bij Leoncie, de manager van dit centrum, om nog wat te eten en te drinken. Pinda 's, eieren, broodjes en thee met heel veel melk. Leoncie heeft ons uitvoerig bedankt en wij haar uitvoerig geprezen om haar inzet voor deze groep kinderen. We werden door iedereen uitgezwaaid toen we om half één in de gammele taxi vertrokken naar onze vertrouwde thuisbasis. Dit was ongetwijfeld één van de hoogtepunten van onze reis. Ook omdat je het even iets terug kunt doen voor de mensen hier en deze kinderen in het bijzonder.

's Middags hebben we met zijn vieren nog een uitstapje gemaakt naar Muhanga. Heen op een motortaxi en terug met een gewone taxi. Nog even over de markt en een terrasje gepakt en toen weer terug naar het Alleluja House voor het avondeten.

Wat een dag! Het is nu echt aftellen. Maandagavond vertrekken we voor onze nachtvlucht naar Istanbul. In Instanbul moeten we overstappen op de vlucht naar Amsterdam. Daar komen we aan het eind van de middag aan.

Maar we hebben hier nog een paar dagen te goed.

Groeten uit Rwanda