Ecole Misericordea

4 augustus 2014

Ecole Misericordea

Vanmorgen schrokken we wakker. We hadden niet goed afgesproken hoe laat we weg zouden gaa en ieens was het al half 8. Bodes belt Jean Pierre en die zei dat hij al in het huis was, maar dat hij doorging naar Kigali.We worden om half 10 opgehaald. Rv Emmos of Emmaus gaat met ons mee.

Voordeel was vanmorgen dat we warm water hadden en de dag konden beginnen met een warme douche. De klamboe zat de afgelopen nacht niet goed,met als gevolg dat er steeds een irritant vliegbeest in de slaapkamer was,die ook nog heel erg prikte.

Na ons ontbijt, deze keer aangevuld met papaya -wat trouwens nergens naar smaakt -gingen we met Emmos naar Muhanga,waar achter het dorp en achter het voetbalstadion een iets wat oudere dame op ons staat te wachten.

Haar naam is Leoncie en ze is de oprichtster van de Ecole Misericorde (school van de barmhartigheid). De opvang/school bestaat uit zeer minimale gebouwen, een soort terrein met stenen en een grasveld..Sommige kinderen hebben een geit. Die worden ook gebruikt als kinderen epilepsie hebben. Er lopen dus kindeen rond met een geit. Ook ziin er kinderen die een konijn krijgen als dier om te verzorgen als een soort van dagbesteding.

Omdat het nu zomervakantie is zijn er.niet heel veel kinderen, ongeveer 40. De school vangt in de brede zin van het woord kinderen op met een beperking. Een deel heeft dagopvang en een deel is intern. Veel kinderen zijn achter gelaten in het ziekenhuis en komen als baby in de opvang. Dit zijn de ernstige gehandicapte kinderen. De kinderen die in Leeuwarden naar 't Kampke zouden gaan,waar Matthijs is geweest vanaf zijn tweede verjaardag. Er zijn dove kinderen,1 kind is blind, autististische kinderen. Als alle leerlingen er zijn dan zijn er plm 170 kinderen.

Met 12 betaalde mensen personeel. Er zijn kinderer,waarvan ze niet weten wanneer ze geboren zijn,en wie de ouders zijn. Leoncie haalt hun op uit het ziekenhuis,of de gemeente brengt hun naar de opvang. Leoncie regelt dan hun identiteitsbewijs etc..

We krijgen een klaslokaal te zien met alleen meubilair, en ook een wat wij vroeger in Nederland een bedzaal zouden noemen. 30 stapelbedden waar ook kleine kinderen liggen van ongeveer 1 jaar. Het is er vies,het stinkt en er is zelfs vooor alle kinderen niet eens een matras.

We vragen nog naar kinderen met een handicap en ernstige gedragsproblemen,want die zien we hier niet. Er zijn wel kinderen met autisme,maar die zijn denk ik nu naar huis.

We zien nergens speelgoed,een zeer minimaaal washok ,geen goede strecher om te verschonen, volgens ons bijna geen stromend water.

Een meisje loopt zonder onderbroek met een lang shirt aan, wel handig, hoef je ook niet te verschonen.

Leoncie neemt ons mee naar haar huis. Haar huis staat op het terrein. We nemen nog wat dingen door. Leoncie spreekt beter Frans dan Engels dus het gesprek gaat meestal via Emmos die het vertaalt in het Rwandees. We spreken af dat we a.s. vrijdag terug zullen komen om een paar uurtjes dagbesteding te doen. We hebben muziek, jongleerballetjes, spelparachute, sjaaltjes, bodylotion waar we denken we wel wat mee kunnen.

We hebben hier inmiddels heel veel indrukwekkende dingen gezien, maar dit spant toch wel de kroon. We nemen ons voor nooit meer te klagen over de voorzieningen in Nederland waar er gelukkig veel meer faciliteiten, expertise en mogelijkheden zijn voor gehandicapte kinderen.We hebben enorm veel respect voor Leoncie en haar personeel die met hele minimale middelen -een budget van €12.000,- op jaarbasis- zoveel kinderen met zoveel diverse handicaps opvangen en onderwijs geven en geven haar dit ook mee.

Trude en Bodes