Akagera dl 2

30 juli

's ochtends om kwart voor zes opgestaan want we zouden om 7 uur vertrekken. Maar eerst nog Dagmar een aubade gebracht want...............het was haar verjaardag!!!!13 jaar alweer . Wel heel vreemd om zo je verjaardag te vieren, maar het bezoek aan het Akagera wildpark was haar verjaardagskado. We zaten allemaal keurig aan het ontbijt om half 7, maar het personeel was er duidelijk nog niet klaar voor. Na een kwartier werden ze door JP hierop aangesproken met de woorden “we can.'t wait untill Jesus comes back” en toen ging het wat rapper. Dus een quick breakfast, afrekenen en zoefzoef in de auto.

Na een kilometer of 20 to 30 over een niet verharde weg vol met kuilen en bobbels en fietsen en mensen bereikten we na plusminus een uur de ingang van het park. Kaartjes gekocht en een gids ingehuurd en toen kon het avontuur beginnen! Later hoorde ik van de gids dat er per dag gemiddeld zo 'n 10 auto 's met bezoekers het park. Wij hebben er twee gezien. In een gebied zo groot als onze hoge veluwe schat ik in! Wat een prachtige ervaring! Het is weliswaar geen Kenia, maar we hebben verschillende soorten antilopen gezien, bavianen, heel veel hippo 's, giraffes, wrattenzwijnen, buffels, vogels van verschillende pluimage (waaronder een afrikaanse visarend) en in de verte in het water een olifant etc. En steekvliegen. Dus raampjes dicht en zweten maar! Het is het stroomgebied van de rivier de Akagera, de grensrivier tussen Rwanda en Tanzania. Het gebied is behoorlijk afwisselend qua begroeiing; bush, savanna, heuvels, vlaktes, meren, moerassen.

De zandwegen waren onberijdbaar, normaalgesproken zeker voor de oude Toyota minibus waar wij in reden. Maar dankzij de voortreffelijk rijkunsten van Celestine hebben we heelhuids de enige uitgang in het noorden bij de grens met Oeganda bereikt. Deze man zou volgens mij zo mee kunnen doen aan Parijs-Dakar, of hoe dat tegenwoordig ook maar mag heten. Ergens op ¼ van onze reis door het park, net nadat we de tweede hippo ontdekt hadden stond er ineens een auto met panne midden op de weg. Het rechterachterwiel stond gewoon scheef onder de auto: een gebroken as!! Het waren 5 frans/rwandezen en en een gids die daar 2 uur geleden (!) gestrand waren. Ze waren beoorlijk ten einde raad en fors bezweet. Voor hen kwamen we als engelen uit de hemel. De kans dat je daar een minibus met nog 6 lege plaatsen tegenkomt is kleiner dan in Nederland de superjackpot winnen. We hebben ze uiteraard meegenomen en de auto aan de kant gezet. Ze waren niet erg spraakzaam maar wel dankbaar.

Halverwege de reis stopten we bij een picknickplaats met hippo's op 50 m afstand en buffels, giraffes en zelfs een krokodil vlakbij. Geen picknicktafel. Heel bijzonder.

Na tig kilometers over zandpaden en hobbels en bobbels bereikten we rond een uur of 4 uiteindelijk de uitgang. Nog een laatste foto genomen van de hele club en the long way home terug kon beginnen.

In Kigali hebben we de lievelingswens van Dagmar uit laten komen, namelijk een pizza eten in een pizzeria. En dat lukte dus. Celestine heeft ondertussen de gestrande Fransen/Rwandezen thuisgebracht.

Uiteindelijk waren we moe, gebroken, bezweet maar voldaan rond 9 uur weer terug in het Alleluja House. Daar hebben we nog kort gesproken met Joy en Zoe, twee engelse meiden die stage gaan lopen in de kraamkliniek in Shyogwe. En daarna meteen naar bed.

Wat een dag.